Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω...

Η συνταγή του καλύτερου δασκάλου

Σήμερα και καθώς πλησιάζουν οι γιορτές του Πάσχα,είχαμε κανονίσει με τα παιδιά της τάξης  (Β΄Δημοτικού) να φτιάξουμε κουλουράκια.
Τα υλικά ήταν έτοιμα, τα παιδιά έφεραν λεκάνες για το ζύμωμα και χαρτοπετσέτες.
Ο μόνος που δεν ήξερε τι τον περιμένει ήμουν εγώ...

Ελλάς-Ρωσία-Πακιστάν...

Πρόσφατη η Πρωταπριλιά και μου ήρθε στο μυαλό το πρωταπριλιάτικο ψέμα , που θυμάμαι πιο έντονα από τα μαθητικά μου χρόνια.
Πρέπει να πήγαινα Τετάρτη Δημοτικού , έτος 1979...
Μια μέρα τέλεια από κάθε άποψη, καθαρά ανοιξιάτικη. Ένα γλυκά ζεστό πρωινό και ούτε ένα σύννεφο στον ουρανό.
Είχαμε καιρό να πάμε εκδρομή και όλα τα παιδιά ήμαστε ξεσηκωμένα.
Βλέπετε τότε (οι παλιότεροι θα θυμούνται), πηγαίναμε εκδρομές με τα πόδια σε μεγάλους ανοιχτούς χώρους , μόνο για παιχνίδι...
Το σχολείο μου πήγαινε εκδρομές στην Αγία Βαρβάρα (κοντά στο Αιγάλεω) , σε ένα τεράστιο χώρο με χώμα για παιχνίδι και την εκκλησία να δεσπόζει στο κέντρο , μαζί με τη λιμνούλα με τα χρυσόψαρα. Ιδανικός τόπος για ατελείωτο παιχνίδι αλλά και για ξεκούραση.
Πριν ακόμα χτυπήσει το κουδούνι είχαμε ξεσηκωθεί. Στόμα με στόμα η λαϊκή απαίτηση γιγαντωνόταν.
ΕΚΔΡΟΜΗ! ΕΚΔΡΟΜΗ!
Όσο πλησίαζε η ώρα για το κουδούνι, όλο το σχολείο φώναζε αυτή τη μεθυστική λέξη...
Και όταν πια καταλάβαμε ότι το κουδούνι αργούσε να χτυπήσει, σημάδι ότι οι δάσκαλοί μας συνεδρίαζαν για να αποφασίσουν, οι φωνές μας θέριεψαν και τότε μέσα στον ενθουσιασμό μας και τον τρελό παλμό που μας είχε κυριεύσει γεννήθηκε το σύνθημα...
-"Ελλάς-Ρωσία-Πακιστάν! Αν δε μας πάτε εκδρομή θα γίνει Βιετνάμ!"
Και δώστου να το φωνάζουμε.
-"Ελλάς-Ρωσία-Πακιστάν! Αν δε μας πάτε εκδρομή θα γίνει Βιετνάμ!"
 Το σύνθημα διακόπηκε μόνο από το κουδούνι.
Δε θυμάμαι ποτέ άλλοτε να είχαμε κάνει τόσο γρήγορα γραμμές και να υπήρχε τόση ησυχία πριν ακουστεί η φωνή δασκάλου. Κρατούσαμε μέχρι και την αναπνοή μας...
Ο Διευθυντής βγήκε , ακολουθούσαν και οι υπόλοιποι δάσκαλοι.
Ξεκίνησε η προσευχή...τελείωσε η προσευχή...βουβαμάρα...
-Λοιπόν ανεβείτε στις τάξεις σας, αφήστε τις τσάντες σας και κατεβείτε να πάμε εκδρομή!
Ε ρε , ένας χαμός που ακολούθησε! Αγκαλιαζόμαστε και χοροπηδούσαμε λες και δεν είχαμε ξαναπάει ποτέ εκδρομή!
Ανεβήκαμε γρήγορα στις τάξεις. Κατεβήκαμε ακόμα πιο γρήγορα.Κάναμε γραμμές.
Ο Διευθυντής στη θέση του. Ξεροβήχει και ...
-Αγαπητά μου παιδιά! Καλό μήνα και καλή Πρωταπριλιά! Περάστε πάνω για μάθημα.
Σιγή...παγωμάρα...ό,τι και να πω αυτή η ησυχία δεν περιγράφεται. Το σώμα μου είχε μουδιάσει από πάνω μέχρι κάτω. Τα πόδια δεν μπορούσαν να κάνουν βήμα. Δεν είναι δυνατόν ! Δεν είναι δυνατόν!
Μπήκαμε στις τάξεις μας σαν ρομπότ, αργά ,σταθερά, με χαμένο βλέμμα...
Στο σχόλασμα, γυρνούσα με τη μητέρα μου μαζί σπίτι, που ήταν δασκάλα στο ίδιο σχολείο, άρα και συνένοχος!
-Γιατί ρε μαμά; Γιατί μας κάνατε τέτοιο αστείο; Γιατί αυτό το ψέμα; Δεν μπορούσατε να βρείτε κάτι άλλο;
Η μητέρα μου κάτι πήγε να ψελλίσει , αλλά κατάλαβε πως ό,τι και να έλεγε εκείνη την ώρα....
Το μόνο που θυμάμαι από το γυρισμό είναι η άσφαλτος του δρόμου. Το κεφάλι μου δεν το σήκωσα ούτε για να βλέπω μπροστά μου. Δε σηκωνόταν το ρημάδι.
Και από μέσα μου να  ακούω τον εαυτό μου να τραγουδάει:
"Ελλάς-Ρωσία-Πακιστάν..."

Εμφύλιος δασκάλων...;

Παρ' όλο που πολλές φορές έχω αγανακτήσει με τη συγκεκριμένη σελίδα που αναπαράγει και καλλιεργεί, πολλές φορές,  ένα είδος σύγκρουσης μεταξύ κοινωνικών ομάδων,  δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστη την είδηση αυτή.
Αυτό που κατάλαβα είναι ότι ο γονιός θεωρεί λάθος να μην επιτρέπει η δασκάλα στα παιδιά του τμήματός της  να συμμετέχουν σε εκδρομή για εκπαιδευτικούς λόγους ,από τη στιγμή που δε συγκεντρώνονται τα 3/4 του τμήματος, όπως λέει ο νόμος.
Κι όμως αν οι επισκέψεις αυτές είναι όντως πρόβλημα για μερικούς γονείς, λόγω της οικονομικής κατάστασης και δε συγκεντρώνεται ο απαραίτητος αριθμός μαθητών , τότε σαφώς υπάρχει θέμα.
Για φανταστείτε κάποιος "καλοπροαίρετα" να καταγγείλει τη δασκάλα ότι συνοδεύει τα παιδιά σε επίσκεψη χωρίς να τηρούνται οι προϋποθέσεις του νομού για την πληρότητα.
Τότε ποιος θα δώσει λόγο...;
Ίσως τελικά να μην είναι ένας εμφύλιος δασκάλων, αλλά μια κατάσταση που έχει αρχίσει να διαμορφώνεται και να την αντιμετωπίσουμε και εμείς στα δικά μας σχολεία. 

Η πρώτη μου δημοσίευση!

Αποφάσισα να ονομάσω το μπλογκ μου , "Συνοικία το όνειρο".
Η αλήθεια είναι ότι λατρεύω την ομώνυμη ταινία που έχει σκηνοθετήσει και πρωταγωνιστεί ο Αλέκος Αλεξανδράκης  αλλά και το τραγούδι  ,σήμα κατατεθέν,  της ταινίας από το Γρηγόρη Μπιθικώτση.
Άλλωστε όλοι μια γειτονιά είμαστε...


Τα λέμε...