Αρχική σελίδα

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Η συνταγή του καλύτερου δασκάλου

Σήμερα και καθώς πλησιάζουν οι γιορτές του Πάσχα,είχαμε κανονίσει με τα παιδιά της τάξης  (Β΄Δημοτικού) να φτιάξουμε κουλουράκια.
Τα υλικά ήταν έτοιμα, τα παιδιά έφεραν λεκάνες για το ζύμωμα και χαρτοπετσέτες.
Ο μόνος που δεν ήξερε τι τον περιμένει ήμουν εγώ...

Όλα ξεκίνησαν και κύλησαν ιδανικά. 
Τα παιδιά χωρισμένα σε ομάδες ακολουθούσαν πιστά τη συνταγή και χαιρόντουσαν την κάθε τους στιγμή.
Εγώ πάνω από κάθε ομάδα, πότε από εδώ και πότε από εκεί, να ζεσταίνω το βούτυρο να τους πηγαίνω τα υλικά και να σπάω τα αυγά.
Μόλις ετοιμάστηκαν τα ζυμάρια τα παιδιά άρχισαν να τους δίνουν ζωή με τα σχήματά τους. 
Άλλα με φορμάκια και άλλα πλάθοντάς τα με τα χέρια τους.
Όταν τελείωσαν όλα, τα βάλαμε στις λαμαρίνες που είχα προμηθευτεί από το φούρνο της γειτονιάς και στο διάλειμμα τα πήγα για φούρνισμα.
Καθώς πήγαινα να βγω από την αυλή το σύνθημα "κου-λου-ράκ-ια-κου-λου-ρά-κια-κου-λου-ρά-κια" ακουγόταν συνέχεια από τα ενθουσιασμένα πιτσιρίκια.
Ε, εντάξει σκέφτηκα , σίγουρα τους άρεσε και αυτή η σκέψη  έκανε λιγότερη έως και ανύπαρκτη την κούραση της μεταφοράς των τεσσάρων λαμαρίνων στο φούρνο.
Όταν γύρισα , χτύπησε το κουδούνι και μπήκαμε στην τάξη.
Τότε μια μαθήτριά φώναξε.
"Ο κύριος είναι ο καλύτερος κύριος του κόσμου!" 
Πολλές φωνές επιδοκιμασίας ακούστηκαν και παλαμάκια!
Εγώ αμήχανος χασκογέλασα και κάθισα αφού τους προέτρεψα για ησυχία.
"Κύριε σας ευχαριστούμε πολύ", ακούστηκε μια άλλη φωνή.
Δεν έδωσα σημασία ποιος το είπε απλά ρώτησα "Γιατί με ευχαριστείτε;" 
-Για τα κουλουράκια που φτιάξατε
-Μα τα κουλουράκια δεν τα έφτιαξα εγώ ,αλλά εσείς.
-Ναι, αλλά εσείς μας αφήσατε να τα φτιάξουμε.
Και εδώ αρχίζει το παίδεμα του μυαλού μου...
Διδάσκω 16 χρόνια. Έχω κάνει μαθήματα με εποπτικά υλικά, δραστηριότητες πρωτότυπες, δραματοποιήσεις, πειράματα...
Ούτε μια φορά δεν άκουσα ευχαριστώ κι ούτε μια φορά δε μου είπαν "είστε ο καλύτερος δάσκαλος"!
Εντάξει δε λέω ,τους άρεσαν αυτές οι δραστηριότητες, αλλά να φτάσουν σε αυτό το σημείο δεν είχαν φτάσει ποτέ.
Έτσι λοιπόν μετά από μεγάλο προβληματισμό , αναλύσεις επί αναλύσεων και εσωτερικό διαλογισμό ανακάλυψα ότι τελικά υπάρχει συνταγή για να είσαι ο καλύτερος δάσκαλος.
Με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης μου, για το σημαντικό της ανακάλυψής μου, σας την παραθέτω:


2 κούπες αλεύρι
1 κούπα ζάχαρη
μισή κούπα βούτυρο (λιωμένο κατά προτίμηση)
1 αυγό
λίγο αλάτι 
λίγο νερό



5 σχόλια:

Elena Elliniadou είπε...

Αχ! Τι τέλεια!
Αξέχαστη θα σας μείνει η σημερινή μέρα! Μοναδική συνταγή!
Τα έκανες πολύ ευτυχισμένα!
Πώς τα καταφέρνεις και με συγκινείς; Το' χεις το γράψιμο. Βλέπεις τι ταλέντα προκύπτουν από το μπλογκιν;

Γιώργος Πατσουλάκης είπε...

Όπως τα λες , Έλενα!
Δεν το περίμενα ότι θα τους άρεσε τόσο πολύ.
Σίγουρα είναι κάτι πάντως (τεχνικά-χειροτεχνίες),που πρέπει να κάνω συχνότερα...

Specialict είπε...

Μπράβο Γιώργο! Αν και δεν μου κάνει εντύπωση γιατί είδα λίγο το βλέμμα των μαθητών σου προς εσένα και κατάλαβα πόσο κοντά τους σε αισθάνονται! Πάντως περί ζαχαροπλαστικής παιδιών: κι εμένα μου κάνει εντύπωση όταν βλέπω τη μικρή μου να συμ-πλάθει με ενθουσιασμό κουλουράκια με τη μαμά της! Τώρα η δυνατότητα αυτό να γίνει στην τάξη με συμμαθητές/τριες το κάνει πιο εντυπωσιακό. Ένα σχολείο από τη ζωή για τη ζωή!

Γιώργος Πατσουλάκης είπε...

Είναι μια απόφαση λίγο δύσκολη αν σκεφτείς το χαμό που θα ακολουθήσει.
Αλλά οκ αξίζει :)
Όσο για το βλέμμα , πρέπει να δεις κι αυτό που έχουν όταν κάνουμε μαθηματικά χαχαχαχαχ

Δώρα είπε...

Τα πολλά λόγια είναι περιττά από μένα...Μπράβο Γιώργο, όχι μόνο για την ωραία δουλειά που κάνεις, αλλά και για τον τρόπο που μας τη μεταδίδεις!!!!