Ελλάς-Ρωσία-Πακιστάν...

Πρόσφατη η Πρωταπριλιά και μου ήρθε στο μυαλό το πρωταπριλιάτικο ψέμα , που θυμάμαι πιο έντονα από τα μαθητικά μου χρόνια.
Πρέπει να πήγαινα Τετάρτη Δημοτικού , έτος 1979...
Μια μέρα τέλεια από κάθε άποψη, καθαρά ανοιξιάτικη. Ένα γλυκά ζεστό πρωινό και ούτε ένα σύννεφο στον ουρανό.
Είχαμε καιρό να πάμε εκδρομή και όλα τα παιδιά ήμαστε ξεσηκωμένα.
Βλέπετε τότε (οι παλιότεροι θα θυμούνται), πηγαίναμε εκδρομές με τα πόδια σε μεγάλους ανοιχτούς χώρους , μόνο για παιχνίδι...
Το σχολείο μου πήγαινε εκδρομές στην Αγία Βαρβάρα (κοντά στο Αιγάλεω) , σε ένα τεράστιο χώρο με χώμα για παιχνίδι και την εκκλησία να δεσπόζει στο κέντρο , μαζί με τη λιμνούλα με τα χρυσόψαρα. Ιδανικός τόπος για ατελείωτο παιχνίδι αλλά και για ξεκούραση.
Πριν ακόμα χτυπήσει το κουδούνι είχαμε ξεσηκωθεί. Στόμα με στόμα η λαϊκή απαίτηση γιγαντωνόταν.
ΕΚΔΡΟΜΗ! ΕΚΔΡΟΜΗ!
Όσο πλησίαζε η ώρα για το κουδούνι, όλο το σχολείο φώναζε αυτή τη μεθυστική λέξη...
Και όταν πια καταλάβαμε ότι το κουδούνι αργούσε να χτυπήσει, σημάδι ότι οι δάσκαλοί μας συνεδρίαζαν για να αποφασίσουν, οι φωνές μας θέριεψαν και τότε μέσα στον ενθουσιασμό μας και τον τρελό παλμό που μας είχε κυριεύσει γεννήθηκε το σύνθημα...
-"Ελλάς-Ρωσία-Πακιστάν! Αν δε μας πάτε εκδρομή θα γίνει Βιετνάμ!"
Και δώστου να το φωνάζουμε.
-"Ελλάς-Ρωσία-Πακιστάν! Αν δε μας πάτε εκδρομή θα γίνει Βιετνάμ!"
 Το σύνθημα διακόπηκε μόνο από το κουδούνι.
Δε θυμάμαι ποτέ άλλοτε να είχαμε κάνει τόσο γρήγορα γραμμές και να υπήρχε τόση ησυχία πριν ακουστεί η φωνή δασκάλου. Κρατούσαμε μέχρι και την αναπνοή μας...
Ο Διευθυντής βγήκε , ακολουθούσαν και οι υπόλοιποι δάσκαλοι.
Ξεκίνησε η προσευχή...τελείωσε η προσευχή...βουβαμάρα...
-Λοιπόν ανεβείτε στις τάξεις σας, αφήστε τις τσάντες σας και κατεβείτε να πάμε εκδρομή!
Ε ρε , ένας χαμός που ακολούθησε! Αγκαλιαζόμαστε και χοροπηδούσαμε λες και δεν είχαμε ξαναπάει ποτέ εκδρομή!
Ανεβήκαμε γρήγορα στις τάξεις. Κατεβήκαμε ακόμα πιο γρήγορα.Κάναμε γραμμές.
Ο Διευθυντής στη θέση του. Ξεροβήχει και ...
-Αγαπητά μου παιδιά! Καλό μήνα και καλή Πρωταπριλιά! Περάστε πάνω για μάθημα.
Σιγή...παγωμάρα...ό,τι και να πω αυτή η ησυχία δεν περιγράφεται. Το σώμα μου είχε μουδιάσει από πάνω μέχρι κάτω. Τα πόδια δεν μπορούσαν να κάνουν βήμα. Δεν είναι δυνατόν ! Δεν είναι δυνατόν!
Μπήκαμε στις τάξεις μας σαν ρομπότ, αργά ,σταθερά, με χαμένο βλέμμα...
Στο σχόλασμα, γυρνούσα με τη μητέρα μου μαζί σπίτι, που ήταν δασκάλα στο ίδιο σχολείο, άρα και συνένοχος!
-Γιατί ρε μαμά; Γιατί μας κάνατε τέτοιο αστείο; Γιατί αυτό το ψέμα; Δεν μπορούσατε να βρείτε κάτι άλλο;
Η μητέρα μου κάτι πήγε να ψελλίσει , αλλά κατάλαβε πως ό,τι και να έλεγε εκείνη την ώρα....
Το μόνο που θυμάμαι από το γυρισμό είναι η άσφαλτος του δρόμου. Το κεφάλι μου δεν το σήκωσα ούτε για να βλέπω μπροστά μου. Δε σηκωνόταν το ρημάδι.
Και από μέσα μου να  ακούω τον εαυτό μου να τραγουδάει:
"Ελλάς-Ρωσία-Πακιστάν..."