Πολλές φορές, όταν μιλάω με γονείς , μου κάνει εντύπωση πως κάποιοι και συνήθως γονείς εξαιρετικών μαθητών αναζητούν κυριολεκτικά με τον μεγεθυντικό φακό "λάθη" και "παραλείψεις" των παιδιών τους ώστε να αμφισβητήσουν και να εναντιωθούν στην άποψη που τους εκφράζω πως τα παιδιά τους τα πηγαίνουν θαυμάσια και είναι πραγματικά πολύ καλοί έως άριστοι μαθητές.
Άλλες φορές πάλι μου λένε τη γνωστή φράση : "Ε, ναι θα μπορούσε να ήταν καλύτερος/η όμως αν..." και αρχίζουν ένα κατεβατό όπως, "αν δεν ξεχνούσε καμιά φορά τους τόνους, αν δεν ξεχνούσε το διπλό ρ στο θάρρος" κ.ο.κ.
Να σας πληροφορήσω πως συνήθως μιλάμε για παιδιά που σε ορθογραφία ή σε διαγώνισμα δεν έχουν πάρει κάτω από Α ή 9 , ότι γράφουν εκθέσεις που ζήτημα είναι αν θα βρεις στις 100 λέξεις 2-3 που να θέλουν κάποια διόρθωση , βγάζοντας εξαιρετικό νόημα και φαντασία.
Και όταν εγώ τους λέω ότι τα πάνε περίφημα κατσουφιάζουν και κατεβάζουν κάτω τα μάτια αναστενάζοντας.
Ε, λοιπόν πιστέψτε με ,εκείνη τη στιγμή θεωρώ πως αν αρχίσω να παραπονιέμαι για τα παιδιά τους και μπω στη διαδικασία της γκρίνιας για 2-3 λάθη υιοθετώντας την άποψή τους, τότε νομίζω πως θα δω το πρόσωπό τους να φωτίζεται , θα δω ένα χαιρέκακο χαμόγελο και μια άμεση ανταπόκριση: "Αυτά του λέω κι εγώ . Πείτε τα κύριε Γιώργο, να τα ακούσει να μάθει. Χάλασε μια έκθεση 2 σελίδων για ένα λάθος!",
και αν θέλω να τον "ενθουσιάσω" ακόμα περισσότερο.... " Ναι, όπως τα λέτε ! Τα καταστρέφει όλα σε μια απροσεξία της στιγμής! Τίποτα, μία είναι λύση . Περισσότερη γραμματική, περισσότερες ασκήσεις, περισσότερα φυλλάδια , περισσότερα...."
Σταματάω. Με συγχωρείτε, ούτε να το φανταστώ δεν μπορώ, σφίγγεται το στομάχι μου.
Αλήθεια πόσο εύκολο είναι να ασκούμε κριτική και ειδικά στα μικρά παιδιά μας. Για πόσα μπορούμε να τα "κατηγορήσουμε"....
Φυσικά μπορούμε να το σκεφτούμε και λίγο αλλιώς, όπως το ότι θα μπορούσαμε να τα συγχαρούμε που είχαν ας πούμε στην έκθεσή τους 234 λέξεις σωστές από τις 240.
Να τα συγχαρούμε επειδή έβαλαν τόνο στις 237 από τις 240.
Να τα συγχαρούμε διότι η αφήγησή τους μας έστειλε στα ουράνια με την ειλικρίνεια και τη γλαφυρότητά της.
Να τα συγχαρούμε γιατί κλείσαμε τα μάτια και οι εικόνες περνούσαν μπροστά από τα μάτια μας σαν ταινία.
Και πόσες φορές νομίζετε θα έχετε την ευκαιρία να ακούσετε ζωντανά έναν συγγραφέα να σας διαβάζει το έργο του...;
Οι γονείς που τονίζουν μόνο ή περισσότερο τα λάθη στα παιδιά τους δημιουργούν παιδιά ανασφαλή και φοβισμένα.
Παιδιά που πάντα θα κυνηγούν τον βαθμό για να ικανοποιήσουν τους γονείς τους και όχι για να νιώσουν την ευτυχία και την ικανοποίηση που φέρνει η νέα γνώση .
Και μόλις τον φέρουν, ε τότε θα χαρούν ένα λεπτό και μετά θα ξαναγχωθούν για το τι θα κάνουν στο επόμενο διαγώνισμα.
Πόσο τα νιώθω αυτά τα παιδιά, πόσο με συγκινούν, πόσο θα θελα να βλέπω τα μάτια τους να μην κοκκινίζουν όταν θα αντιλαμβάνονται κάτι που δεν έκαναν σωστά κι ας είναι τόσο δα μικρό.
Μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι περισσότερο , να το βροντοφωνάξω ότι είναι άξια και ξεχωριστά παιδιά ! Να το κάνω και να με πιστέψουν οι γονείς τους...
Όταν ήμουν νέος δάσκαλος πριν περίπου 20 χρόνια , είχα στην τάξη μια καταπληκτική μαθήτρια.
Στην πρώτη γνωριμία με τη μαμά της όταν της είπα πόσο ξεχωριστή μου φαίνεται , μου απάντησε με ένα χαμόγελο που άγγιζε την ειρωνεία :
" Ε, ναι καλά , τι θα πείτε...; Τα λάθη που κάνει δεν τα βλέπετε;"
Ζαλίστηκα , έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Λες να μην μιλάμε για το ίδιο παιδί;
Ε, λοιπόν όσο και να προσπαθούσα να πείσω τη μαμά για την αξία της μικρής , η μαμά δεν άκουγε κουβέντα.
Στο τέλος μόνο ακούστηκε ένα "Ε, εντάξει.... καλή είναι".
Πρέπει να μιλούσαμε 10 λεπτά και όταν έφυγε νόμιζα πως δεν είχα το παραμικρό κουράγιο να σύρω τα πόδια μου.
Είχα εξαντληθεί!
Και ήρθε αυτή η μέρα...
Σήκωσα τη μικρή σε ένα πρόβλημα στα μαθηματικά. Ποτέ δεν είχε δυσκολία.
Αυτό όμως ήταν δύσκολο και το ήξερε. Σήκωσε το χέρι της, μοναδικό στην τάξη, οπλίστηκε με θάρρος και σηκώθηκε.
Δύσκολο πρόβλημα, μάχη κανονική. Έκτη τάξη βλέπετε.
Και έκανε ένα λάθος. Το κατάλαβε. Δεν της έβγαινε η λύση.
Εγώ ήμουν μακριά στο πίσω μέρος της τάξης , όρθιος την καμάρωνα να παλεύει με τους δεκαδικούς και τα κλάσματα.
Και τότε είδα!
Είδα από 4-5 μέτρα απόσταση, φαινόταν καθαρά!
Είδα τον λαιμό της να πάλλεται σε ένα μικρό σημεία , κάπου αριστερά.
Πλησίασα.
-Κάτσε να δω λίγο κάτι. Κάτι έχεις στο λαιμό σου , σαν σκουπιδάκι, της είπα και την ακούμπησα με τα δυο μου δάχτυλα.
Την ακούμπησα και μέτρησα.
Μέτρησα 125 παλμούς το λεπτό και τα μάτια της να είναι βουρκωμένα.
-Έλα τώρα , δεν χρειάζεται να ανησυχείς τα πας περίφημα λίγο ακόμα και θα το λύσεις. Γιατί αναστατώθηκες;
-Γιατί φοβάμαι, κύριε.
- Τι φοβάσαι;
-Μην κάνω λάθος!
Είκοσι χρόνια έχουν περάσει και το θυμάμαι σαν χτες. Με άλλαξε αυτό το περιστατικό , με άλλαξε πολύ.
Συμπονώ αυτά τα παιδιά που όλοι νομίζουν πως στέκουν δυνατά και είναι πάντα άριστοι μαθητές. Τα συμπονώ γιατί ξέρω πως πολλά από αυτά παλεύουν με ένα λάθος.
Όχι το δικό τους αλλά αυτό που τους έχουν φορτώσει να κουβαλάνε κάποιοι άλλοι...
Ο δάσκαλος της τάξης
Γιώργος Πατσουλάκης
